De Paralympics, ze zijn weer volop bezig. Zoals iedere keer volg ik het. Sporters met elk een unieke beperking die twaalf dagen lang tegen elkaar opnemen, daar kijk ik als persoon met een beperking best wel naar op. Op mijn pad heb ik ook een paar (ex-)Paralympiërs tegengekomen. Zo heb ik in Juli compleet onverwachts in Valencia kennisgemaakt met Mercedes Gómez, een ex-atlete die vroeger samen met Marieke Vervoort geregeld trainde. Dat maakt het volgen van de Paralympics extra leuk. Toch staat het nog steeds in de schaduw van de Olympische Spelen die een paar weken eerder zijn geëindigd en die ik ook heb gevolgd.
Het eerste wat ik heb opgemerkt op dag 1 van de Paralympische Spelen is dat het vinden van een livestream met commentaar of scores en tijdsaanduidingen op het scherm van de verschillende sporten knap lastig is. Sporza doet moeite om een liveblog bij te houden en de belangrijke punten van het evenement te belichten, maar voor een livestream zonder Belgische atleten te vinden moet ik heel wat buitenlandse sites afgaan. Sporten als baanwielrennen, rolstoelschermen of zwemmen, de sporten van dag 2, daar kijk ik eens graag naar, maar om iets daarover te bekijken, daar ben ik voorlopig nog niet in geslaagd. Ook wie wanneer speelt weet ik niet op voorhand. Pas achteraf lees ik erover, en dan is voor mij de spanning weg.
Ik begrijp dat veel rond geld en budget draait; de redactie heeft vast en zeker bakken meer geld gekregen voor de Olympische dan voor de Paralympische Spelen. Zo was er de talkshow “Van hier tot in Tokio” en kon je tussen vier uur ’s nachts en drie uur ’s namiddags naar een vijftal livestreams kijken bij de Olympische spelen. Maar door de Paralympische Spelen meer in de spotlights te brengen, bvb. door 1 livestream met commentaar te voorzien, en niet alleen in te zoomen op de prestaties van de dag in het nieuws of de krant, kan men naar mijn mening ervoor zorgen dat meer mensen dit op de voet volgen. Ook kan het beeld dat nog steeds te veel mensen van personen met een of andere beperking hebben op deze manier sneller veranderd worden. We zijn op dit moment de grootste minderheidsgroep ter wereld. En de media gecombineerd met sport is een sterk medium om aan te tonen dat dit eigenlijk niet het geval moet zijn; dat in ieder van ons ook talent huist. Mensen met een beperking zijn ook maar mensen.
Tenslotte wil ik uitweiden over iets wat ik tijdens de openingsceremonie (wat wel volledig live te volgen was én met commentaar). Het gaat hem over de premie die atleten krijgen bij het winnen van een medaille. Een gouden medaille bij de Paralympische Spelen is goed voor een premie van €15 000, terwijl een Olympische gouden medaille een premie van €50 000 waard is. Waar zit de logica hiervan? Het zijn toch allemaal – Paralympische en Olympische – atleten die heel het jaar door het uiterste uit de kan halen en op stages gaan om steeds beter te worden. Opnieuw gaat het hier waarschijnlijk over een kleiner budget.
Je zult zien dat veel problemen die ik in deze blog aanhaal neerkomen op het hebben van te weinig geld of budget. De Paralympische – die ik geweldig vind – is nu toevallig het eerste onderwerp waarover ik schrijf en ik vind het al een grote sprong voorwaarts dat het de media-aandacht aantrekt en het op Sporza een aparte pagina én een liveblog heeft waarop je het evenement kunt volgen. Maar er is nog een lange weg te gaan voordat het uit de schaduw zal treden van zijn Olympische tegenhanger, net zoals er in België (en in de meeste andere landen) nog veel werk aan de winkel is voordat personen met een beperking als evenwaardige burgers behandeld zullen worden.