Mijn eerste week in Leuven is intussen al even gepasseerd, en het was als een rollercoaster. Ik heb in deze eerste week gelachen met dingen die me zijn overkomen en dingen beleefd op een manier waarop ik ze nog nooit eerder heb ervaren. Op deze korte tijd heb ik ook al tal van zaken meegemaakt en een aantal problemen opgelost. De rode draad door deze eerste week: de warmte van de mensen die mijn pad zijn gekruist, zowel op kot als in Leuven zelf. Hieronder zal ik een kort overzicht geven van hoe mijn eerste week eruitzag, al is er zodanig veel gebeurd dat ik onmogelijk alles kan vertellen.
Op zondagavond kwam ik samen met mijn ouders rond negen uur ‘s avonds toe in Leuven, waar eerder die dag het WK wielrennen had plaatsgevonden. Ondanks dat er door het WK nog straten waren afgesloten, hadden we ons toch – op goed geluk – in de buurt van het kot kunnen parkeren. En gelukkig stonden we dichtbij, want hoewel ik het weekend voordien al een heleboel dingen naar mijn kot had gebracht, was er weer een hele verhuis mee. Twee valiezen, drie tassen, mijn laptoprugzak, een frigobox, een LED strip en natuurlijk mijn elektrische rolstoel, dat allemaal werd in een keer van de auto naar mijn kamer gebracht. Zo’n half uur later was ik volledig geïnstalleerd en vertrokken mijn ouders weer huiswaarts. De rest van de eerste avond bleef ik op mijn kamer; veel was er nog niet te beleven op kot, want velen zaten op hun kamers of kwamen pas op maandag.
Maandag begon zeer rustig. Ik ontbeet alleen, hield me dan wat bezig op mijn kamer, en mijn voormiddag passeerde snel. Omstreeks elf uur ging ik voor de eerste keer naar de gemeenschappelijke ruimte, en daar zaten Chey en Louise in de zetel met elkaar kennis te maken. Ze boden me een glas fruitsap aan en we begonnen onmiddellijk gezellig te babbelen. Ik had er minstens een uur bij gezeten, waarna ik besloot om mijn reeds klaargemaakte boterhammen te verorberen. Chey en Louise vroegen me hierbij spontaan waar ik hulp bij kon gebruiken, alvorens ze zelf achter eten gingen naar de winkel.
‘s Avonds hielden we al een eerste gezamenlijke activiteit op kot in de vorm van een pannenkoekenbak vóór de eerste vergadering om acht uur. Fien was er intussen ook, en haar assistente had onze eetapparaten al geïnstalleerd. Tijdens de pannenkoekenbak heerste er meteen een toffe groepssfeer. Ik leerde de rest van mijn nieuwe kotgenoten (beter) kennen en vond bij iedereen direct een klik. De groep op kot bestaat uit: Alban, Arne, Floor, Cheyenne, Louise, Joni, Yonie, Sarah, Ilya, Kelly, Fien en ik.* En iedereen hielp Fien en mij doorheen die avond. Pas om 23u30 lag ik die avond in bed, nadat alles was besproken en we allemaal een gevoel hadden van: dit komt allemaal wel goed.
De volgende ochtend had ik mijn eerste les: Objectgericht programmeren. Wat ik echter niet had voorzien was dat ze die ochtend nog aan het werken waren op de campus. Ik kwam dus toe op de campus en kon mijn ogen niet geloven: ze waren juist rondom het kleinere gebouw waar ik les had een nieuwe weg aan het aanleggen. Ik kon nergens door met mijn elektrische rolstoel; de ingang met de helling was afgesloten met hoge hekkens. Ergens vond ik dit wel grappig: Why always me??? In Gent was mijn elektrische rolstoel namelijk al 2 keer van het vierde verdiep door een half korps van brandweermannen geëvacueerd geworden omwille van de enige lift die kapot was. Spoiler alert: ik ben uiteindelijk in de les geraakt. Hoe dan? Eerst had ik een mail gestuurd vanaf mijn iPad naar de Dienst Studeren en Functiebeperking en die reageerden onmiddellijk. Ze hadden toen iemand gestuurd die aan de werkmannen kon vragen om me door te laten. En met gebundelde hulp van drie mannen hebben ze me door een put geholpen en me tot binnen begeleid. Zalig toch? Maar dat was nog niet alles, want toen ik terug buiten kwam lag er al een metalen plaat klaar.
Na de les op woensdag ben ik die avond samen met verrassend veel kotgenoten (bijna iedereen was mee!) naar de studentenverwelkoming gegaan. Het contrast met Gent kon hier niet groter zijn; in de vijf jaar in Gent ben ik eenmaal op mijn eentje naar de student kick-off gegaan. Dit was dan ook een nieuwe ervaring voor mij. En ik heb ervan genoten. De muziek was niet mijn smaak, maar de sfeer was geweldig. We hadden ons middenin het grote publiek gezet en Fien en ik kwamen niks te kort. Om te drinken werd ik afwisselend door Joni, Alban en Kelly geholpen en toen ik naar het toilet moest ging Ilya met een paar van zijn maten mee. Het volk dat wou passeren werd ook telkens alert gemaakt van onze rolstoelen en vaak langs andere wegen gestuurd. Een kei toffe avond – tot er mensen begonnen te gooien met halfvolle bekertjes bier. Ik heb dan ook toen we terug op kot waren nog moeten vragen om mijn rolstoel terug proper te maken. Gelukkig was ik van erger gespaard gebleven.
Op donderdagnamiddag heb ik half het park – met veel kasseien – voor het kasteel van Arenberg afgereden, op zoek naar het juiste gebouw. Eenmaal gevonden, begon er een nieuwe zoektocht; ik vond gewoonweg de juiste ingang niet; het was verscholen in een ander gedeelte van het gebouw. Ik heb dan hulp gevraagd aan een aantal mensen die me telkens een stap dichter konden brengen bij de ingang met de juiste lift. En uiteindelijk was ik nog net op tijd aangekomen in de aula.
Mijn vrijdag tenslotte begon erg vroeg: om 6u15 al. Ik had les om 8u30, maar ik verkies wat meer tijd dan om me te moeten opjagen, zeker voor een eerste maal dat ik op dit uur les had. Ik was klaar om 7u40, ontbeten en al. Ik besloot toen om nog eens te controleren hoe de aula bereikbaar was met een rolstoel, geen overbodige luxe na de zoektocht op donderdagnamiddag. En nogal een geluk dat ik dit had gedaan. Het antwoord luidde namelijk: de aula is niet rolstoeltoegankelijk. Gelukkig was er wel een livestream voor dat vak, die ik om 8u30 vanop mijn kamer ben beginnen volgen. Tegen die tijd had ik ook weer een mailtje gestuurd naar de Dienst Studeren en Functiebeperking, die dit probleem meteen hebben aangepakt.
Zo, dit is mijn verwoede poging om mijn eerste week in Leuven samen te vatten in dit overzicht. Dit is echter nog maar het tipje van de ijsberg van wat ik in mijn eerste week in Leuven heb meegemaakt. Er is nog zo veel dat ik achterwege heb gelaten, zoals iemand die me in de winkel zonder aarzeling spontaan heeft geholpen om iets te nemen. En zelfs hoe ik weer besloten heb om me opnieuw een fitness-abonnement aan te schaffen. Daarover later misschien meer als ik het eens ga hebben over wat ik tegenwoordig doe om me fit te houden en hoe dit allemaal lukt…
* Bij de groep op kot is intussen al iemand nieuw bijgekomen.