Doorprik de vooroordelen en ben wie je bent

Ik ben geboren met mijn fysieke beperking. Ik heb dus niks anders geweten dan een leven met deze beperking. Hiervoor ben ik dankbaar, toch sluimert soms de gedachte “Wat als?” in mijn hoofd. Ik vraag me dan af wie ik zou zijn geworden zonder mijn beperking. Zou ik nog steeds voor Informatica zijn gegaan? En wat met mijn persoonlijkheid? Ik sta er niet vaak bij stil, omdat ik erg gelukkig ben met wie ik ben. Enkel het leven met de vooroordelen is soms zwaar. Ik praat moeizamer en mijn gezicht kan ik niet altijd in plooi houden, en dat associëren mensen te vaak nog met: “Ah, die zal ook iets mentaal hebben.” Dit stoort me mateloos. Maar het duwt me niet in een hoekje. Integendeel.

Ik heb nooit veel moeite moeten doen om mijn beperking te aanvaarden. Al van kinds deed ik gewoon mee met mijn broers en vrienden en focuste ik me op dingen die ik goed kon. Ik kroop niet rond, maar rolde door het huis – iets wat sneller vooruitging dan het kruipen. Ik speelde niet met Lego, maar maakte indrukwekkende bouwsels met Duplo. Ik fietste rond op een driewieler en bouwde mee aan kampen met grote kussens. Kortom, ik deed vrijwel alles wat mijn broers ook deden, alleen op mijn manier.

Aan opgeven denk ik nooit als iets niet van de eerste keer lukt. ‘Moeilijk gaat ook,’ zeg ik meestal – nu nog steeds – en ik onderneem een nieuwe poging. Zolang iets niet lukt, blijf ik zoeken naar een manier waarop het misschien wel gaat. En meestal lukt het uiteindelijk wel. Dit is iets wat ik tot op de dag vandaag doe, mede dankzij mijn ouders, familie, vrienden en hulpverleners die me altijd hebben gesteund en gemotiveerd. Het heeft me gemaakt tot een uniek persoon die stevig in zijn schoenen staat en die goed beseft welke weg hij al heeft afgelegd.

Voor velen is het gebruik van een elektrische rolstoel terwijl men nog kan stappen een brug te ver. Dit komt omdat er nog te veel vooroordelen aan vasthangen of omdat men niet overal binnen kan met dit soort (lompe) rolstoelen. Daarom neemt men een manuele rolstoel die minder opvalt en waarmee men gemakkelijker ergens binnengeraakt. Ik heb dit echter nooit zelf ervaren als een probleem of iets waar ik over heb wakkergelegen. Ik denk dat ik me er gewoonweg niks van aantrek.

Een manuele rolstoel geeft me eerder een opgesloten gevoel; iemand moest me altijd duwen. Een elektrische rolstoel daarentegen geeft me de vrijheid om te gaan en staan waar ik wil. Het stelt me in staat om me tijdens mijn studies vlot te verplaatsen naar de campus en om tijdens vakanties te reizen. En tot op vandaag heb ik er geen spijt van, hoewel ik vaak word nagekeken. Maar dat gebeurt ook als ik stap of in een manuele rolstoel word vooruitgeduwd, denk ik dan. Met een elektrische rolstoel kun je bovendien nog mensen verrassen. Soms sta ik dan gewoon recht, en dat lokt veel blikken van mensen die dat niet verwachtten.

Ik doe er dan ook alles aan om een zo comfortabel mogelijk leven te hebben. Ongeacht wat buitenstaanders van me denken, zoek ik hierbij mijn eigen geluk en probeer ik er alles aan te doen om vooruit te gaan. Onderweg naar een nieuw doel probeer ik ook een aantal ogen te openen en spreek ik soms onbekenden aan, iets wat ik in Leuven ongetwijfeld weer zal kunnen doen. Daarnaast heb ik al regelmatig voor groepen gesproken. Dit zal ik in de toekomst ook blijven doen, nu als een van de ambassadeurs van Onafhankelijk Leven. Ik vind dat enkel door te vertellen en de anderen hun ogen te openen je de vooroordelen kunt doorprikken, één voor één. Op die manier hoop ik dat de maatschappij jaar na jaar langzaam kan worden veranderd naar eentje waarin iedereen gelijk is en waarbij niemand nog buitengesloten wordt.

Ik ben blij met wie ik ben. Dit zeg ik vaak, maar ik meen het ook. Het geeft me gemaakt tot wie ik vandaag ben. Bovendien heb ik al op jonge leeftijd heel veel gedaan en meegemaakt. Een boek heb ik kunnen schrijven dankzij de zware operatie op mijn elfde en een bachelordiploma heb ik behaald mede door mijn doorzettingsvermogen. Daarnaast is het vele reizen en de master waaraan ik nu begin het resultaat van de tegemoetkomingen die ik krijg. Dat mag raar klinken, maar terwijl ik een jaar geleden nog ermee worstelde, ben ik nu best dankbaar voor de tegemoetkomingen.

Een leven met een beperking vind ik ook nooit saai: er zijn steeds nieuwe grenzen om te verleggen en nieuwe uitdagingen om aan te gaan. Er zijn natuurlijk ook muren en drempels, zoals de wachtlijst voor een PVB, en die brengen frustraties met zich mee. Maar deze probeer ik te omzeilen of te verleggen door bvb. opnieuw een paar jaar te gaan studeren. Zo hoop ik de periode waarop ik moet wachten op mijn PVB te overbruggen op het omkaderd kot. Stilzitten staat nu eenmaal niet in mijn woordenboek. Opgeven evenmin.